Komisja Europejska chce współfinansowania sekwestracji CO2
10.11.2010
nowe prawo | ochrona środowiska
3 listopada 2010 roku Komisja Europejska wydała decyzję ustanawiającą kryteria i środki dotyczące finansowania komercyjnych projektów demonstracyjnych mających na celu bezpieczne dla środowiska wychwytywanie i geologiczne składowanie CO2.
Decyzja Komisji Europejskiej stanowi ważne narzędzie umożliwiające wdrożenie przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE z dnia 21 kwietnia 2009 roku w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla oraz zmieniającej dyrektywę Rady 85/337/EWG, Euratom, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE, 2008/1/WE i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006.
Dyrektywa ta stworzyła ramy prawne sekwestracji dwutlenku węgla (ang. Carbon Capture and Storage – CCS), tj. procesu polegającego na wychwytywaniu CO2 z instalacji przemysłowych, jego transporcie na składowisko oraz zatłoczeniu pod ziemię w celu stałego składowania.
Zgodnie z dyrektywą każda tona dwutlenku węgla, która została wychwycona z instalacji emitującej, a następnie przetransportowana i bezpiecznie zatłoczona pod ziemię w sposób zgodny z przepisami, będzie uważana za niewyemitowaną. Oznacza to, że w odniesieniu do każdej takiej tony dwutlenku węgla prowadzący instalację nie będzie musiał przedstawiać do rozliczenia uprawnienia do emisji CO2 (lub odpowiednio jednostki CER albo ERU).
– Decyzja określa mechanizm mający na celu zachęcenie państw członkowskich i sektora prywatnego do inwestowania w budowę i eksploatację 12 obiektów demonstracyjnych CCS do roku 2015. Budowa tych obiektów jest niezwykle istotna, bowiem jakkolwiek dyrektywa weszła już w życie, to jednak realizacja procesów CCS nadal wiąże się ze znacznymi kosztami i jest obarczona ryzykiem wynikającym z braku sprawdzonych rozwiązań w tym zakresie – wyjaśnia Maciej Szewczyk, aplikant radcowski z Zespołu Prawa Ochrony Środowiska kancelarii Wardyński i Wspólnicy.
Dlatego właśnie finansowanie w ramach decyzji zostało zarezerwowane dla tych projektów, w których wykorzystuje się technologie innowacyjne w porównaniu do najnowocześniejszych technik wykorzystywanych do tej pory.
Technologie takie nie powinny być jeszcze dostępne na rynku, lecz powinny być w wystarczającym stopniu przygotowane do wykorzystania w projektach demonstracyjnych w fazie przed wprowadzeniem na rynek. Powinny także zapewniać racjonalne perspektywy powodzenia projektu demonstracyjnego, przy uwzględnieniu nieuniknionego charakteru technologicznych zagrożeń, i mieć duży potencjał do powielania i w konsekwencji powszechnego wykorzystania dla realizacji celów dyrektywy.
Należy zwrócić uwagę, że cele wskazane w dyrektywie, tj. umożliwienie zmagazynowania do 2020 roku siedmiu milionów ton CO2, a do roku 2030 aż 160 milionów ton (tj. ok. 15 proc. emisji CO2 dokonanych na terytorium Wspólnoty), wymagają pilnego wdrożenia mechanizmów zachęcających do podejmowania działań innowacyjnych w zakresie realizacji projektów CCS. Jak bowiem wskazano w preambule do dyrektywy, realizacja tych ambitnych celów możliwa będzie przy założeniu, że wdrażanie technologii CCS spotka się ze wsparciem prywatnym, krajowym i wspólnotowym.
Wydanie decyzji wydaje się więc dobrym krokiem w kierunku realizacji celów dyrektywy.
