Iwona Kasperek | Co do zasady

Do kompetencji gminy należy stanowienie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z przepisami zmiana planu następuje w takim trybie, w jakim jest on uchwalany – a więc np. uchwałą rady gminy. Czy jednak uchylenie miejscowego planu zagospodarowania jest zmianą leżącą w kompetencji rady gminy?

Celem nowelizacji Prawa budowlanego z 27 marca 2003 r., która weszła w życie 11 lipca 2003 r., było m.in. uproszczenie postępowania w sprawie uzyskania pozwolenia na budowę, a tym samym skrócenie procesu inwestycyjnego. Jednym z instrumentów służącym do osiągnięcia tego celu było ograniczenie liczby podmiotów będących stronami postępowania. Stronie przysługuje bowiem prawo aktywnego uczestnictwa w postępowaniu, a więc możliwość składania wniosków czy odwołań, co niewątpliwie wydłuża czas trwania postępowania.

Budowa nowych tras szybkiego ruchu wymaga pogodzenia z istniejącą zabudową, także mieszkalną. Trasa komunikacyjna zawsze powoduje, w pewnej od niej odległości, hałas przekraczający dopuszczalne normy. Wydaje się oczywiste, że wszyscy ludzie mieszkający w budynkach, które po wybudowaniu drogi znalazły się w takim obszarze, powinni być chronieni. Tymczasem tylko niektóre budynki są chronione ekranami akustycznymi. Przyczyną mogą być ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zmiana przepisów może być przyczyną dezaktualizacji ustaleń miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, co powoduje konieczność zmiany tych planów. Czy istnieją instrumenty prawne pozwalające na wyegzekwowanie tego obowiązku od gminy?

Władze samorządowe bądź organy reprezentujące Skarb Państwa zarzucają deweloperom, że planowana inwestycja lub inna zmiana dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości są niezgodne z celem, na jaki ustanowiono użytkowanie wieczyste. Użytkownikowi wieczystemu oferuje się w związku z tym zawarcie umowy w sprawie zmiany sposobu korzystania z nieruchomości. Równolegle miasta domagają się zapłaty rekompensaty. Czy te działania są uzasadnione?

Osoby występujące o podział nieruchomości często spotykają się z żądaniem, by do wniosku o dokonanie podziału nieruchomości dołączyć zezwolenie na lokalizację zjazdu. Ma ono stanowić dowód istnienia bezpośredniego dostępu nieruchomości do drogi publicznej. Czy w świetle przepisów prawa takie żądanie organu jest uzasadnione?

Nabywcy nieruchomości często występują do organów administracji o wydanie zaświadczenia o zgłoszonych roszczeniach reprywatyzacyjnych. Czy taka praktyka ma sens?

We wrześniu 2015 r. weszła w życie tzw. ustawa o ochronie krajobrazu, z którą wiązano spore nadzieje na uporządkowanie chaosu krajobrazowego w przestrzeni publicznej. W tym celu jednak gminy powinny ustalić w formie uchwały zasady i warunki sytuowania urządzeń reklamowych.

1 stycznia 2016 r. ma wejść w życie ustawa z dnia 5 sierpnia 2015 r. o kształtowaniu ustroju rolnego. Ustawa ta zastąpi dotychczas obowiązującą ustawę z 11 kwietnia 2003 r. Jeżeli nie nastąpi kolejna zmiana przepisów, od Nowego Roku rozszerzone zostaną uprawnienia Agencji Nieruchomości Rolnych w zakresie prawa pierwokupu. Agencja zyska też dodatkowe uprawnienie w postaci decydowania o dopuszczalności podziału gospodarstwa rolnego.

Ostatnia nowelizacja dotyczy nie tylko domów jednorodzinnych. Wprowadza też zmiany w zakresie obowiązków projektanta, przyśpiesza czas realizacji inwestycji i upraszcza procedurę budowlaną.

Celem czerwcowej nowelizacji Prawa budowlanego było przede wszystkim uproszczenie i skrócenie procedury budowlanej. Czy inwestorzy faktycznie mają dziś łatwiej?

Przepis dający Agencji Nieruchomości Rolnych prawo odkupu nieruchomości w ciągu 5 lat od jej nabycia od Agencji stracił moc w 2010 roku, po tym jak został uznany za niekonstytucyjny. Tak naprawdę jednak przewidziane w nim prawo funkcjonuje nadal, ukryte pod nazwą „umownego prawa odkupu”.